Κενωση
Εκκενωση
Ε και; ενωση
Οπως λεμε αγνο τιποτα
Οι εκθετες ενιωσαν εκτεθιμενοι
(και ετσι επηλθε η...Κενωση
Εκκενωση..........)
Το σαζμάν έτριζε σε Λα.
'Ημουν στην άκρη του δρόμου. Στο παγκάκι. Το νοτισμένο ξύλο του με έκανε να κρυώνω. Ο ήλιος είχε αρχίσει να σηκώνεται αλλά δεν είχε κάνει ακόμα αισθητή την παρουσία του και οι δροσοσταλίδες γλιστρούσαν στα φύλλα των δέντρων και στα αγριόχορτα που χρωμάτιζαν την πλαγιά η οποία υψωνόταν στην μια πλευρά του δρόμου.
Κοίταξα το ρολόι και μετά τον δρόμο. "Σε μισό λεπτό κανονικά πρέπει να είναι εδώ" σκέφτηκα. 5 δευτερόλεπτα αργότερα το λεωφορείο έκανε την εμφάνισή του και διένυσε την απόσταση γλιστρώντας σβέλτα στις απαλές καμπές του δρόμου, για να σταματήσει μπροστά μου ακριβώς στην ώρα του. Το φρενάρισμα έσπρωξε τον αέρα στο πρόσωπό μου, όμως αντί για πετρέλαιο και λάδι μύριζε βροχή και χώμα.
Ανέβηκα αμέσως, πλησίασα τον οδηγό και πλήρωσα το εισιτήριο.
- Καλημέρα, είπε
- Καλημέρα, απάντησα και έκατσα σε μια απο τις θέσεις κοντά του.
Το υπόλοιπο λεωφορείο ήταν άδειο.
- Θέλεις να βάλω μουσική; είπε ρίχνοντας ένα βλέμμα στην θήκη της κιθάρας μου που ήταν παλιά όσο και το λεωφορείο του.
- Μπα, κάτσε να ανοίξει το μάτι και βλέπουμε. Όυτως ή άλλως έχουμε μισή ώρα δρόμο.
- Που πας;
- Στο Χωριό της Μουσικής. 30 χιλιόμετρα απο δω.
- Ξεκινάμε, είπε αφου κοίταξε το ρολόι του.
Το λεωφορείο ξεκίνησε ομαλά και άρχισε να κινείται σχετικά γρήγορα, αλλά άνετα και σταθερά. Κοίταξα τον οδηγό. Ήταν αδύνατος και αν και καθιστός φαινόταν σχετικά ψηλός. Φορούσε ένα παλιο καφέ δερμάτινο τζάκετ και μαύρο παντελόνι, ενώ τα κατσαρά του μαλλιά του κάλυπταν τα αυτιά.
Κινηθήκαμε ομαλά και μετά απο 15 λεπτά, σύμφωνα με το ρολόι του λεωφορείου, φτάσαμε στην επόμενη στάση. Σταματήσαμε. Στην στάση δεν ηταν κανείς. Άνοιξε την πόρτα και περίμενε. Μια ριπή κρύου φρέσκου αέρα με χτύπησε στο πρόσωπο. Υπέθεσα ότι τον είχε ειδοποιήσει κάποιος να περιμένει. Ένα λεπτό αργότερα έκλεισε την πόρτα, χτύπησε το πόδι του 3 φορές στο πάτωμα και ξεκίνησε. Η όλη διαδικασία μου φάνηκε παράξενη αλλά δεν έδωσα σημασία.
Συνέχισε να οδηγάει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Όσο δύσκολες και να ήταν οι στροφές αυτός έβαζε την σωστή σχέση στο κιβώτιο, έπαιρνε την κατάλληλη θέση στον δρόμο και τις έστριβε με σταθερη ταχύτητα. Με μια τιμονιά. Με απόλυτη ακρίβεια. Τα χέρια του και τα πόδια του κινούνταν με σταθερό ρυθμόκαι ήταν σίγουρος για τις κινήσεις του. τον κοίταζα για κάποια ώρα και συνέχιζε να οδηγεί έτσι. Τελετουργικά. Απόλυτα προσηλωμένος και συγκεντρωμένος στον δρόμο.
Σταμάτησε. Κοίταξα έξω. Δεν ήταν κανείς. Κοίταξα το ρολόι του λεωφορείου και είχαν περάσει 15 λεπτά. Άρχισα να ενοχλούμαι. Μετά απο 1 λεπτό χτύπησε το πόδι του 3 φορές και ξεκίνησε. Ο οδηγός με κοίταξε μέσα απο τον καθρέπτη και χαμογέλασε. Σπάστηκα αλλά δεν το έδειξα.
Συνέχισε να οδηγάει με τον ίδιο τρόπο αλλά αρκετά πιο γρήγορα. Προσπάθησα να καταλάβω γιατί είχε αλλάξει ρυθμό, ώσπου θυμήθηκα ότι το επόμενο χωριό ήταν αρκετά πιο μακρυά. Πήγαινε τόσο γρήγορα που η κιθάρα μου άρχισε να γλιστράει στις στροφές και αναγκάστηκα να την κρατάω. Δυσκολευόμουν και ενοχλούμουν αλλά και πάλι δεν είπα τίποτα, αφού ο οδηγός φαινόταν να προσπαθεί αρκετά για να διατηρήσει αυτόν τον ρυθμό.
Φτάσαμε στο χωριό που ήταν η επόμενη στάση. Δεν περίμενε κανείς, παρ'όλα αυτά άνοιξε την πόρτα και περίμενε.
- Ρε φίλε γιατι το κάνεις αυτό; είπα.
- Τι εννοείς;
- Σε κάθε στάση σταματάς ακόμη κι αν δεν περιμένει κανείς, περιμένεις ένα λεπτό και μετά ξεκινάς. Τι περιμένεις; Αφού δεν εμφανίζεται κανείς.
- Δεν το κάνω επειδή περιμένω κάποιον, ουτε επειδή με έχουν ειδοποιήσει να περιμένω, ούτε επειδή πρέπει. Δεν είναι υποχρέωση μου να κάνω κάτι τέτοιο. Και αν το δεις καθαρά οδηγικά ούτε εμένα μου αρέσει να στματάω κάθε 15 λεπτά. Και σίγουρα δεν το κάνω για διάλειμμα. Αλλά έτσι επιβάλλεται, το κάνω επειδή μου αρέσει, και επειδή έτσι λένε τα χαρτιά.
- Ναι, αλλά τέτοια ώρα δεν περιμένει κανένας στην στάση. Μην είσαι τόσο τυπικός.
- Πρώτον δεν είμαι τυπικός. Είμαι καλλιτέχνης. Και δεύτερον ΠΡΕΠΕΙ να το κάνω. Το γράφει στα χαρτιά που μου έδωσε ο μαέστρος.
- Μαέστρος;
- Ναι, ορίστε. είπε σηκώνοντας μια παρτιτούρα.
- Τι είναι αυτό; ρωτησα με εμφανή απορία.
- Χάρτης, απάντησε με εμφανή φυσικότητα. Να. Βλέπεις εδώ; Παύση ογδόου.
Έμεινα άφωνος. Δεν είχα τι να πω.
- Τουλάχιστον αν γίνεται να κάνουμε το υπόλοιπο λίγο πιο γρήγορα... Έχω ήδη αργήσει. 48 λεπτά σε αυτήν την διαδρομή 25 χιλιομέτρων. Και δεν πήγαινες και αργά...
- Θα κάνουμε όσο λέει ο ρυθμός, είπε χαμογελώντας. 120 allegro.
- Τώρα είσαι απαράδεκτος.
- Κοίτα το ρολόι σου.
Κοίταξα. Είχαν περάσει 24 λεπτά. Κατάλαβα και χαμογέλασα την ώρα που έσκυβα να βγάλω την κιθάρα. Με κοίταξε και χαμογέλασε και αυτός. Χτύπησε το πόδι του 3 φορές στο πάτωμα και ξεκινήσαμε. Μαζί.
Ανέβηκα αμέσως, πλησίασα τον οδηγό και πλήρωσα το εισιτήριο.
- Καλημέρα, είπε
- Καλημέρα, απάντησα και έκατσα σε μια απο τις θέσεις κοντά του.
Το υπόλοιπο λεωφορείο ήταν άδειο.
- Θέλεις να βάλω μουσική; είπε ρίχνοντας ένα βλέμμα στην θήκη της κιθάρας μου που ήταν παλιά όσο και το λεωφορείο του.
- Μπα, κάτσε να ανοίξει το μάτι και βλέπουμε. Όυτως ή άλλως έχουμε μισή ώρα δρόμο.
- Που πας;
- Στο Χωριό της Μουσικής. 30 χιλιόμετρα απο δω.
- Ξεκινάμε, είπε αφου κοίταξε το ρολόι του.
Το λεωφορείο ξεκίνησε ομαλά και άρχισε να κινείται σχετικά γρήγορα, αλλά άνετα και σταθερά. Κοίταξα τον οδηγό. Ήταν αδύνατος και αν και καθιστός φαινόταν σχετικά ψηλός. Φορούσε ένα παλιο καφέ δερμάτινο τζάκετ και μαύρο παντελόνι, ενώ τα κατσαρά του μαλλιά του κάλυπταν τα αυτιά.
Κινηθήκαμε ομαλά και μετά απο 15 λεπτά, σύμφωνα με το ρολόι του λεωφορείου, φτάσαμε στην επόμενη στάση. Σταματήσαμε. Στην στάση δεν ηταν κανείς. Άνοιξε την πόρτα και περίμενε. Μια ριπή κρύου φρέσκου αέρα με χτύπησε στο πρόσωπο. Υπέθεσα ότι τον είχε ειδοποιήσει κάποιος να περιμένει. Ένα λεπτό αργότερα έκλεισε την πόρτα, χτύπησε το πόδι του 3 φορές στο πάτωμα και ξεκίνησε. Η όλη διαδικασία μου φάνηκε παράξενη αλλά δεν έδωσα σημασία.
Συνέχισε να οδηγάει με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Όσο δύσκολες και να ήταν οι στροφές αυτός έβαζε την σωστή σχέση στο κιβώτιο, έπαιρνε την κατάλληλη θέση στον δρόμο και τις έστριβε με σταθερη ταχύτητα. Με μια τιμονιά. Με απόλυτη ακρίβεια. Τα χέρια του και τα πόδια του κινούνταν με σταθερό ρυθμόκαι ήταν σίγουρος για τις κινήσεις του. τον κοίταζα για κάποια ώρα και συνέχιζε να οδηγεί έτσι. Τελετουργικά. Απόλυτα προσηλωμένος και συγκεντρωμένος στον δρόμο.
Σταμάτησε. Κοίταξα έξω. Δεν ήταν κανείς. Κοίταξα το ρολόι του λεωφορείου και είχαν περάσει 15 λεπτά. Άρχισα να ενοχλούμαι. Μετά απο 1 λεπτό χτύπησε το πόδι του 3 φορές και ξεκίνησε. Ο οδηγός με κοίταξε μέσα απο τον καθρέπτη και χαμογέλασε. Σπάστηκα αλλά δεν το έδειξα.
Συνέχισε να οδηγάει με τον ίδιο τρόπο αλλά αρκετά πιο γρήγορα. Προσπάθησα να καταλάβω γιατί είχε αλλάξει ρυθμό, ώσπου θυμήθηκα ότι το επόμενο χωριό ήταν αρκετά πιο μακρυά. Πήγαινε τόσο γρήγορα που η κιθάρα μου άρχισε να γλιστράει στις στροφές και αναγκάστηκα να την κρατάω. Δυσκολευόμουν και ενοχλούμουν αλλά και πάλι δεν είπα τίποτα, αφού ο οδηγός φαινόταν να προσπαθεί αρκετά για να διατηρήσει αυτόν τον ρυθμό.
Φτάσαμε στο χωριό που ήταν η επόμενη στάση. Δεν περίμενε κανείς, παρ'όλα αυτά άνοιξε την πόρτα και περίμενε.
- Ρε φίλε γιατι το κάνεις αυτό; είπα.
- Τι εννοείς;
- Σε κάθε στάση σταματάς ακόμη κι αν δεν περιμένει κανείς, περιμένεις ένα λεπτό και μετά ξεκινάς. Τι περιμένεις; Αφού δεν εμφανίζεται κανείς.
- Δεν το κάνω επειδή περιμένω κάποιον, ουτε επειδή με έχουν ειδοποιήσει να περιμένω, ούτε επειδή πρέπει. Δεν είναι υποχρέωση μου να κάνω κάτι τέτοιο. Και αν το δεις καθαρά οδηγικά ούτε εμένα μου αρέσει να στματάω κάθε 15 λεπτά. Και σίγουρα δεν το κάνω για διάλειμμα. Αλλά έτσι επιβάλλεται, το κάνω επειδή μου αρέσει, και επειδή έτσι λένε τα χαρτιά.
- Ναι, αλλά τέτοια ώρα δεν περιμένει κανένας στην στάση. Μην είσαι τόσο τυπικός.
- Πρώτον δεν είμαι τυπικός. Είμαι καλλιτέχνης. Και δεύτερον ΠΡΕΠΕΙ να το κάνω. Το γράφει στα χαρτιά που μου έδωσε ο μαέστρος.
- Μαέστρος;
- Ναι, ορίστε. είπε σηκώνοντας μια παρτιτούρα.
- Τι είναι αυτό; ρωτησα με εμφανή απορία.
- Χάρτης, απάντησε με εμφανή φυσικότητα. Να. Βλέπεις εδώ; Παύση ογδόου.
Έμεινα άφωνος. Δεν είχα τι να πω.
- Τουλάχιστον αν γίνεται να κάνουμε το υπόλοιπο λίγο πιο γρήγορα... Έχω ήδη αργήσει. 48 λεπτά σε αυτήν την διαδρομή 25 χιλιομέτρων. Και δεν πήγαινες και αργά...
- Θα κάνουμε όσο λέει ο ρυθμός, είπε χαμογελώντας. 120 allegro.
- Τώρα είσαι απαράδεκτος.
- Κοίτα το ρολόι σου.
Κοίταξα. Είχαν περάσει 24 λεπτά. Κατάλαβα και χαμογέλασα την ώρα που έσκυβα να βγάλω την κιθάρα. Με κοίταξε και χαμογέλασε και αυτός. Χτύπησε το πόδι του 3 φορές στο πάτωμα και ξεκινήσαμε. Μαζί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)