Ποσες φορες κι αν αποθυμησα το συνταγμα...

Το πρωτο που θυμαμαι απο αυτην ειναι η ανασα της, βαθια, κοφτη, ευπροσηγορη ισως και λιγο ραθυμη. Πηγα να την αγκαλιασω κι ενιωσα εκεινον τον ηλεκτρισμο που υπηρχε παντα αναμεσα μας. Σαν να την ηξερα δεκα χιλιαδες χρονια. Την κοιταξα. Θυμηθηκα τις τοσες φορες που με ρουφουσε σαν να μην υπηρχε αυριο και εγω χανομουν μεσα της... αληθινα ευτυχισμενες στιγμες. Ομως χτες η μητερα αποφασισε οτι δεν μας εξυπηρετει πια. Και της φερθηκε με τον χειροτερο τροπο. Την εβρισε και την χτυπησε με μανια. Εγω ανημπορος να αντιδρασω παρακολουθουσα τα οσα λαμβαναν χωρα γυρω μου... αφωνος. Τελος την πεταξε στην γωνια του δωματιου. Εκεινη υπερηφανη στο κοκκινο κουστουμι της εμεινε, με κοιταξε και φανταζε σαν ξεπεσμενη θεα που εκεινη την στιγμη επαιρνε την αποφαση να μην ξαναεπεμβει στον κοσμο της. Αποσυρθηκε με οποια αξιοπρεπεια της ειχε απομεινει.
Και τοτε ηρθε η αλλη. Απο την πρωτη στιγμη που την ειδα την αντιπαθησα. Εμοιαζε ψευτικη, πλαστικη. Συγχρονη και ανεξαρτητη με εναν κυνικο και απωθητικο τροπο. Αποφασισα πως καμια δεν θα την αντικαθιστουσε.
Ηταν η αγαπημενη μου ηλεκτρικη σκουπα.